Airco DH.2
| Airco DH.2 | |
|---|---|
 | |
| Tipo | caza |
| Fabricante | Airco |
| Deseñado por | Geoffrey de Havilland |
| Primeiro voo | xullo de 1915 |
| Retirado | 1918 |
| Principais usuarios | Royal Flying Corps |
| Unidades construídas | 453 |
O Airco DH.2 foi un biplano monopraza con configuración "pusher" (coa hélice montada na parte posterior) que operou como caza durante a primeira guerra mundial. Foi o segundo deseño "pusher" de Geoffrey de Havilland para Airco, baseado no anterior DH.1 de dúas prazas. O priototipo do DH.2 realizou o seu primeiro voo en xullo de 1915, pero perdeuse no seguinte mes nas probas de servizo na fronte occidental.
O DH.2 foi introducido en servizo na liña de fronte en febreiro de 1916 e foi o primeiro caza monopraza británico con armamento efectivo, permitíndolle aos pilotos do Royal Flying Corps (RFC) contrarrestar o "látego Fokker" que lles dera aos alemáns a vantaxe no aire a finais de 1915. Ata que os británicos desenvolveron un sistema de sincronización que igualase o sistema alemán como o que levaba o monoplano Fokker Eindecker, os pushers como o DH.2 e o F.E.2b levaron o peso das tarefas de caza e escolta.
O modelo foi superado polos novos cazas alemáns e finalmente foi retirado da primeira liña de fronte en Francia en xuño de 1917 despois de que o RFC recibise novos avións como os Nieuport 17 e Airco DH.5.
Desenvolvemento
[editar | editar a fonte]Cando comezou a primeira guerra mundial o enxeñeiro aeronáutico Geoffrey de Havilland xa era un experimentado deseñador de avións, sendo responsable do experimental Royal Aircraft Factory F.E.1, do Royal Aircraft Factory F.E.2 e do Blériot Scout B.S.1, sendo este último o avión británico máis rápido da súa época.[1] En xuño de 1914 de Havilland deixou a Royal Aircraft Factory por Airco, onde continuou traballando nos seus propios deseños, sendo o primeiro deles o Airco DH.1, que seguía unha fórmula semellante á do F.E.2.[1]
os primeiros combates aéreos na fronte occidental indicaron a necesidade dun caza monopraza cunha metralladora de disparo frontal. Neste momento non había un enfoque dominante para armar cazas, pero unha configuración de impulso (coa hélice cara atrás) foi unha resposta.[2] Como os británicos aínda non dispoñían de medios para disparar cara adiante a través da hélice dun avión tractor, Geoffrey de Havilland deseñou o DH.2 como un desenvolvemento reducido e dun só asento do anterior DH.1 de dous asentos. O autor de aviación J.M Bruce especulou que, se estivese dispoñible un equipo de sincronización axeitado, de Havilland podería ter menos probabilidades de seguir unha configuración de impulso.[1]
Aínda que popularmente é visto como unha resposta á aparición dos cazas monoplanos alemáns Fokker Eindecker, o seu desenvolvemento non se dirixiu especificamente a ese tipo, tendo comezado antes da chegada do Eindecker.[3] O primeiro prototipo do DH.2 realizou o seu voo de estrea en xullo de 1915.[4] Tras a finalización das profas de fabricación, o 26 de xullo dese ano, o prototipo foi enviado a Francia para unha avaliación operativa,[3] pero perdeuse sobre a fronte occidental e foi capturado polos alemáns.[5]
A pesar da prematura perda do prototipo, o DH.2 foi ordenado para súa fabricación en serie.[6] O avión de produción era xeralmente semellante ao prototipo, sendo as únicas modificacións importantes un sistema de combustible e unha disposición de montaxe de armas revisada. As entregas do DH.2 comezaron na segunda metade de 1915 e un feixe deles xa estaban operativos en Francia antes do final do ano.[7] Airco fabricou un total de 453 DH.2.[8]
Notas
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Bruce, J.M. ''Aircraft Profile No. 91: The de Havilland D.H.2''. Profile Publications Ltd, 1966.
- Mason, Francis K. The British Fighter since 1912. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1992. ISBN 1-55750-082-7.
